Internationale vrouwendag

Migratie kan één van de redenen zijn waarom we ons echte karakter opgeven en de rol aannemen van een stille toeschouwer die naar een trieste of vrolijke film zit te kijken. Mijn ervaring zag eruit als een koude lege bioscoop waar ik als enige aanwezig was en met angstige ogen keek naar alle vreemde personages. De film begon met hoge geluidseffecten, die mijn aandacht trokken. Mijn verhaalgebeurtenissen gingen te snel en probeerden de realiteit te vertellen van mij als kind, die werd geboren in een gezin vol geluiden. De broers en zussen leefden van de belangrijkste gebeurtenissen, en omdat ik het middelste meisje in de familie was, werd ik daarom de vergeten. Ik heb mijn hele leven aan de rand van de gebeurtenissen geleefd en geprobeerd voor mijn hele familie te zorgen, oudere en jongere broers en zussen, het maakt niet uit. Ik nam de rol van mijn ouders op me en wachtte op wat aandacht, liefde, bescherming, maar wat kreeg ik? Het was niets van dat...

Het eerste hoofdstuk van mijn verhaal was niet goed genoeg. Het is tijd om het tweede hoofdstuk ervan in te gaan. Een jong meisje vol tederheid wordt verliefd, maar helaas was de keuze verkeerd. De prijs voor deze keuze was 10 jaar kwelling. Zoals elke oosterse vrouw die opgroeide binnen veel grenzen, zoals de grenzen van cultuur of de grens van het inlijsten van mensen, is dozen. 15 jaar lang deed ik niets anders dan mijn rol spelen als echtgenote en moeder van drie kinderen in een zeer gecompliceerde sfeer die niemand kan wagen, vooral een ambitieuze vrouw zoals ik.

Toen mijn kinderen opgroeiden, begon ik na te denken over mezelf, wie ben ik? wat wil ik? Wat zijn mijn rechten? Waarom ben ik niet mezelf? Ik ben afgestudeerd aan de rechtenfaculteit voordat ik ging trouwen, maar ik heb nooit werk meegemaakt. Ik besluit mijn carrièrepad te beginnen, maar de hele familie was tegen me. Mijn man, mijn ouders, de familie van mijn man, mijn hele gemeenschap. In hun optiek hoeven vrouwen alleen echtgenote en moeder te zijn en geen arbeiders.

Ik vocht voor mijn droom en kreeg mijn eerste kans als advocaat, maar de tranen van geluk veranderden in tranen van pijn vanwege mijn scheiding. Mijn x-man accepteerde mijn werk helemaal niet. Echtscheiding was eigenlijk de eerste slag in de oorlog die me naar mijn nieuwe leven hier in Nederland leidde zonder mijn jongste kind. Ik gaf mijn droom niet op, ik stond met opgeheven hoofd om mijn weg hier te vinden. Ik ben nu bezig met het leren van Nederlands niveau B1, ik ga door tot niveau B2 en zoek werk. Ik ben een vrouw en ik geloof dat ik het kan.

- Nadia Al zoghbi -