Nederlandse gewoonten
Mijn naam is Paula en ik kom uit Guatemala en woon sinds augustus 2019 met mij gezin in Nederland, mijn man, onze twee zonen van 18 en 16 jaar en ik. Hoewel mijn man en kinderen officieel Nederlandse staatsburgers zijn, zijn ze allemaal geboren en getogen in Guatemala en spreken ze geen woord Nederlands. We moesten een nieuw leven beginnen en de enige zekerheid in ons leven was op dat moment de Universiteit in Utrecht waar onze oudste zoon ging studeren. Zo hebben we Utrecht als ons nieuwe thuis gekozen en daar ben ik tot op vandaag heel blij mee.
Onze jongste zoon moest Nederlands leren en ging naar Ithaka in Overvecht. Gaby, ambassadeur van It's My Child benaderde mij, stelde zich voor en we maakten onze eerste afspraak, helaas lukte het mij niet dus werd er een nieuwe afspraak gemaakt voor een één op één gesprek, al snel volgde een tweede afspraak om kennis te maken met de groep ouders. Ik was zo blij dat ze dat deed en zal voor altijd dankbaar zijn dat ze er voor mij was. Ik leerde andere gezinnen in vergelijkbare situaties kennen, moeders en vaders die hun weg proberen te vinden in een nieuwe samenleving met een totaal andere cultuur, en It's My Child is er om ons te begeleiden tijdens dit proces.
We komen (met de groep) één keer per maand bij elkaar en krijgen de kans om:
- Te socialiseren en te ontspannen.
- Om onze twijfels en/of vragen te delen over alles over het leven hier in Nederland.
- Meer te weten te komen over Nederlandse gewoontes.
- Gewoon gehoord te worden.
Hoewel ik overtuigd was dat ik geen steun nodig had, bleek dat ik de steun van It's my Child wel degelijk nodig had, vooral Gaby zij was voor mij een geschenk uit de hemel, vooral tijdens mijn moeilijkste dagen.
- Paula Bran -