Pesten

Het gebeurde toen de regering aankondigde dat de school tijdelijk gesloten zou zijn om het risico op het coronavirus te verspreiden tegen te gaan. De dag erna gingen hadden mijn dochters op school een afspraak met hun klasmentor omdat we net terug kwamen uit Japan ivm hun vorige schooldiploma en ze moesten nog wat lesmateriaal inhalen voordat ze online verder konden. Het gebeurde allemaal op het schoolplein, bij de fietsenstalling en het basketbalveld, er stonden verschillende leerlingen bij elkaar en op het moment dat mijn dochters langs liepen, begonnen ze ‘corona-corona’ te roepen, ze begonnen te hoesten en te lachen en op dat moment durfden mijn dochters niet voorbij deze groep jongens te lopen.

Toen mijn dochters me dit vertelden, voelde ik me machteloos, was ik maar daar voor ze om ze op dat moment. Door dit incident voelden mijn dochters zich verdrietig, boos en bang tegelijkertijd, één van mijn dochters wilde zelfs het huis niet meer uit, ondanks dat ik haar aanmoedigde wel naar buiten te gaan, helaas lukte het mij niet.

Ik nam het initiatief om met de klassenmentor over dit probleem te praten en vroeg of deze jongens de leerlingen van Ithaka zijn, maar helaas kon hij dit niet bevestigen. Opvolgend belde de teamleider van Ithaka mij en vroeg wat de school kan doen met betrekking tot dit incident, ik verzocht hem dit verhaal te delen met de docenten zodat zij het weer kunnen delen met de leerlingen om dit soort voorvallen in de toekomst te voorkomen.

Het maakt me nog steeds verdrietig, maar ik geloof dat dit incident mijn dochters sterker zal maken. Hopelijk begrijpen ze de situatie en leren ze hiervan dit gedrag nooit bij anderen te doen omdat ze weten hoeveel pijn dit doet. 

Ik deel dit verhaal omdat ik geloof dat alle ouders en kinderen elkaar in dergelijke situaties moeten blijven steunen, we moeten naast elkaar staan ipv tegenover elkaar.

-  Mamiko Motoda -