Van ouder naar ambassadeur
Vorig jaar kwam ik met mijn kinderen naar Nederland, alles was nieuw voor mij. Ik ging naar Ithaka om mijn kinderen daar te registreren en één van de ambassadeurs van It’s My Child (IMC) zocht toenadering. Ze introduceerde mij over hun programma en vertelde mij dat ouders beschikbaar zijn om andere ouders te ondersteunen. Ik besloot hieraan deel te nemen, inmiddels een jaar later voelde me een stuk sterker en kreeg mijn zelfvertrouwen weer terug. Door deze ervaring besloot ik om nu zelf als ambassadeur te gaan werken bij IMC, ik weet hoe belangrijk het is om mijn weg zelf hier te vinden maar had daar wel begeleiding bij nodig en hoe mooi is dat ik deze begeleiding kreeg van iemand die weet hoe het voelt om opnieuw te moeten beginnen.
Tijdens mijn eerste ervaring als ambassadeur, kwam ik in contact met een vader die zeer bezorgd en ontevreden was, ik kreeg de indruk dat hij dacht dat wij zijn probleem gelijk zouden oplossen, ik zag een glimp van woede in zijn ogen en ik begon aan mezelf te twijfelen of ik wel in staat was om te kunnen dealen met deze vader. Dankzij de training die ik heb gehad bij IMC over hoe om te kunnen gaan met verschillende ouders, ongeacht of ze depressief, boos, terughoudend of opgevende ouders zijn, wist ik wat ik moest doen.
Ik: Vertel me alstublieft, wat heeft u nodig om uw kind te ondersteunen? De vader: Ik heb geld nodig om haar busabonnement te betalen.
Ik: Heeft u salaris of een uitkering? De vader: Ik heb een uitkering.
Ik: Kunt u niet een deel van dit geld gebruiken om de reiskosten te betalen?
De vader: Nee, het is nauwelijks genoeg voor eten en de huur die we moeten betalen. Ik: Ontvangt u kinderbijslag?
De vader: Ja.
Ik: Waarom denkt u dat u dit geld ontvangt?
De vader (werd steeds bozer): Om de kinderen eten te geven.
Ik: Mag ik mijn ervaring als moeder zijnde met u delen? Mijn prioriteit is dat mijn kind net als de rest van haar klasgenoten naar school gaat en ik weet zeker dat dit ook uw prioriteit is.
De vader: Mijn prioriteit is om een organisatie te vinden die de reiskosten voor mijn kind kan betalen. Ik: Oke, ik zal u vertellen hoe ik het doe, elke maand maak ik een lijst van de behoeften van mijn kinderen en op het moment dat ik de kinderbijslag ontvang probeer ik hiermee al hun financiële behoeften op een rijtje te zetten en beschouw ik dit niet als onderdeel van ons maandelijkse budget. De vader (heel boos): Laat maar zitten ik ben er klaar mee, ik eindig dit gesprek en ga terug naar de gemeente zodat zij het voor mij gaan oplossen.
Ik: Ik begrijp uw woede, maar alstublieft dit is mijn telefoonnummer en als u het gevoel heeft dat ik wel iets voor u kan betekenen, bel mij gerust en als u het in de prullenbak achter wilt laten mag dat ook.
Ondanks nam de vader het briefje met mijn telefoonnummer mee en liep woest het kantoor uit. Ik was totaal in shock en vroeg aan mijn teamleider: “Reageren alle ouders zo?”. Zij stelde mij direct gerust en zei: “Je hebt het geweldig gedaan, je hebt hem een eyeopener gegeven, hij gaat vast nadenken over jullie gesprek.”.
Vier dagen later belde hij mij en bood zijn excuses aan, hij vroeg of ik een nieuwe afspraak met hem wilde maken om te praten over het busabonnement voor zijn dochter. Omdat ons kantoor op dat moment gesloten was en ik ervoor wilde zorgen dat zijn dochter zo snel mogelijk naar school zou gaan, heb ik hem bij mij thuis uitgenodigd. Hij kwam samen met zijn dochter, gelijk begon zijn dochter met mijn dochter te praten over school en mijn man mengde zich ook in ons gesprek, over hoe wij onze kinderen hier ondersteunen. Het was een mooi en leerzaam moment. De vader die ik leerde kennen als een man vol woede en frustratie, ging de deur uit als een liefdevolle, verzorgende vader. Het is niet te beschrijven hoe blij en voldaan ik me voel nu ik weet dat ik in staat ben andere ouders een eyeopener te kunnen geven en dat de ouder hiermee aan de slag gaat en dat het een positieve uitwerking heeft op zijn dochter. Inmiddels heeft zij haar plek op school gevonden.
- Manahil Abashar -